The All-New Wonder Woman #604 Odyssey Part 4

เรื่อง : Joseph Michael Straczynski

ภาพ : Don Kramer และ Eduardo Pansica

วางจำหน่าย : ธันวาคม 2010

สำนักพิมพ์ : DC Comics 

ในที่สุด ชายปริศนาที่ฆ่าแม่ของไดอาน่า ราชินีฮิพพอลิท่า และขโมย บ่วงบาศแห่งความจริง ไปก็ปรากฏตัวต่อหน้าไดอาน่า!

ไดอาน่าและชายปริศนายืนประชันหน้ากันท่ามกลางเปลวไฟที่ลุกไหม้

ชายปริศนา: ดูสมเหตุสมผลดีนิ ที่เจ้าถือโล่ที่มีใบหน้าของแม่เจ้าสลักไว้อยู่ เพราะในอีกไม่ช้านี้ เจ้าก็จะได้ตามไปอยู่กับนางแล้ว

ไดอาน่า: ทำไม?

ชายปริศนา: เพราะเจ้าจะต้องตายตามนางไปนะสิ เจ้าคงใหม่กับเรื่องพวกนี้มากสินะ?

ไดอาน่า: ไม่ใช่… ทำไมคุณถึงต้องการให้ฉันตาย? ฉัน และพี่น้องของฉัน? ทั้งหมดนี่เพื่ออะไรกัน? ทำไมถึงต้องตามฆ่ากันขนาดนี้?

ชายปริศนา: อา เรื่องนั้น ไม่มีเหตุผลอะไรพิเศษหรอก ข้าเพียงแต่ทำตามคำสั่งเท่านั้น รวมถึงเหตุผลที่ว่าข้าเก่งในเรื่องพวกนี้ เก่งในเรื่องฆ่าคนมาโดยตลอด เหมือนที่เขาพูดกันนั่นแหละ ทำในสิ่งที่รัก แล้วก็จะรักในสิ่งที่ทำเอง จริงไหม?

 

ชายปริศนา: แล้วทำไมข้าต้องทำถึงขนาดนี้นะหรอ?

ชายปริศนา: อาจเพราะว่าไหนๆก็ทำมาแล้ว ก็อยากทำให้งานมันเสร็จสมบูรณ์

ชายปริศนา: หรือไม่ก็เพราะมันเป็นกฎแห่งธรรมชาติ ที่ผู้ที่แข็งแกร่งยอมเล่นงานผู้ที่อ่อนแอกว่า

 

ชายปริศนา: แต่ถ้ามันจะทำให้เจ้ารู้สึกดีขึ้น… ถ้ามันจะทำให้เจ้าเชื่อข้าขึ้นมาบ้าง ว่ามีคนออกคำสั่งประเภทนี้อยู่จริง… ถ้าความจริงมันสำคัญกับเจ้านัก— ถ้างั้นเข้าก็จะเล่าให้ฟัง

 

“ข้าเคยทำงานให้กับรัฐบาล”

“อันที่จริง หลายรัฐบาลเลยแหละ”
“เพราะมันมีความชำนาญบางประเภทที่ทุกรัฐบาลต้องการ”

“และเมื่อพวกเขาต้องการ เขาก็แค่โทรมา”

 

“และหลังจากเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น… ก็มักจะมีเสียงอย่างอื่นตามมา”

นักโทษ: ไม่.. ไม่ ได้โปรดเถอะ… ได้โปรด–
“ข้าไปในที่ๆ มีเงิน”

“ไปในที่ๆ มีโอกาส”

“ไปในที่ๆ… ข้ารู้สึกสนุก…”

 

“ถึงแม้ว่าเรื่องพวกนี้ อาจจะเป็นสิ่งที่คนๆ หนึ่งสามารถทำได้… แต่มันก็เป็นสิ่งที่คนๆ นั้นไม่ควรจะเอาเครดิต… ไม่ ถ้าเขายังอยากที่จะมีชีวิตอยู่ ดังนั้นความจริงจึงต้องถูกฝังเอาไว้ในหลุม… ไว้ใต้ดิน… ไว้ในที่ๆจะไม่มีใครได้ยิน”

“ตราบใดที่รัฐบาลไม่พูดอะไร ความลับก็จะคงเป็นความลับต่อไป”

ผู้พัน: แต่รัฐบาลชุดสุดท้ายที่ข้ารับใช้… ดันเก็บความลับไว้ไม่ได้… อย่างน้อยก็เก็บไว้ไม่ได้นานเท่าที่ข้าต้องการ…

“… ทำให้ข้าตกอยู่ในที่นั่งลำบาก”

“ภายใต้ความวุนวายของการปฏิวัติ มีการรบกันกระจายอยู่ทั่วเมือง ข้าคิดว่าข้าคงหนีไปถึงสถานีรถไฟได้ทัน”

 

“แต่ข้าคิดผิด”

ชาวบ้าน: ตอนแรกพวกข้าคิดว่าจะส่งแกไปให้ศาลเป็นคนตัดสิน ปล่อยให้พวกของแกเป็นคนตัดสินโทษของแกเอง แต่สำหรับปีศาจอย่างแก ความยุติธรรมเดียวที่แกควรจะได้รับคือจากผู้คนที่เสียครอบครัวไปเพราะความชั่วของแก… หรือคนที่รอดมาจากแกได้ในสภาพปางตาย… แทบไม่เหลือความเป็นมนุษย์อีก

“หลังจากนั้น พวกเขาก็ลงมือจัดการกับข้า… และข้า คนที่คิดว่าตัวเองรู้ถึงความเจ็บปวดทุกรูปแบบที่สามารถกระทำได้กับคนอืน…”

“… ก็ได้รู้ว่าสิ่งที่ข้าเข้าใจมาโดยตลอดนั้น ผิด”

ชาวบ้านเอาน้ำมันราดใส่ตัวผู้พัน แล้วก็จุดไฟเผาเขาทั้งเป็น

 

ชาวบ้านค่อยๆเดินจากไป ปล่อยให้ผู้พันชั่วค่อยๆโดนไฟเผาตายอย่างช้าๆ

“ในขนาดที่ช่วงวินาทีสุดท้ายของชีวิตข้า กำลังจะหมดลง… ข้าก็ได้ยินบางอย่าง… เสียงของสิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้”

“ข้าได้ยินเสียงของพระเจ้า”

???: ท่านไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ท่านผู้พัน… จงฟังข้าให้ดี…

 

???: ข้าต้องการคนอย่างท่าน… ข้าต้องการคนที่สามารถกำจัดทุกสิ่งที่ยืนตรงข้ามกับข้า

???: จงสาบารความจงรักภักดีของเจ้ากับข้า แล้วข้าจะให้เจ้าได้ใช้ชีวิตต่อ ข้าจะทำให้เจ้าหลุดพ้นจากเปลวไฟนี้ หากแต่เจ้าจะต้องคงสภาพเช่นนี้ต่อไป จนกว่าที่แอมเมอซอนตัวสุดท้ายจะถูกกำจัด เมื่อถึงวันนั้น… เจ้าจะได้ร่างเดิมของเจ้าคืน

???: เจ้าสาบารหรือไม่?

???: สาบารไหม?

ผู้พัน: ข้า… ข้าสาบาร… ข้าสาบาร… ข้าสาบาร!
“ถ้างั้นจงเป็นไปตามนั้น…”

ผู้พัน: และทุกอย่างก็เป็นไปตามนั้น ข้าเป็นอย่างที่เจ้าเห็นอยู่
ผู้พัน: และเจ้า และพี่น้องของเจ้า ก็เป็นสิ่งเดียวที่ยืนอยู่ระหว่างข้ากับร่างที่เจ้าเห็นอยู่ และร่างที่ข้ากำลังจะได้กลับมาอีกครั้ง

ผู้พัน: ถ้างั้น มีอะไรจะพูดก่อนไหม?

 

ไดอาน่าได้แต่จ้องไปที่ผู้พัน ก่อนที่เธอจะเอ่ยปากบอกสิ่งที่อยู่ในใจของเธอ

ไดอาน่า: ไม่

เมื่อพูดเสร็จแล้ว เธอก็หยิบดาบและโล่ของเธอขึ้นมา กระโจนเข้าใส่ชายชั่วที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ
ทั้งคู่สู้กันอย่างสุดความสามารถ
ไดอาน่า: ฉันไม่อยากได้ยินเรื่องของแกอีก—

ไดอาน่า: –ฉันไม่อยากรู้ว่าแกเป็นใคร หรือมาจากไหน เพราะฉันไม่สนใจ–

ไดอาน่า: –และฉันไม่สนว่าฉันจะต้องตายนะตรงนี้ไปพร้อมกับแก ตราบใดที่ฉันเอาแกไปด้วย ไอ้–

 

ผู้พันต่อยไดอาน่าก่อนที่เธอจะได้จบประโยคของเธอ

ผู้พัน: สิ่งนี้(บ่วงบาศแห่งความจริง)เป็นของนาง… ของแม่เจ้า… ข้าเก็บมันออกมาจากเปลวไฟที่ฆ่านาง ข้านึกว่าเจ้าจะชอบสิ่งที่ข้าพยายามจะสื่อออกมา

ผู้พัน: ลูกสาวที่หายไปของนาง คลุ่มคลั้งขึ้นมาเพราะความเศร้าโศก ถูกครอบงำด้วยความรู้สึกเคียดแค้น ถูกมัดไว้ด้วยบ่วงที่ฆ่าแม่ของนาง วนอยู่ในวงเวียนที่ไม่มีวันสิ้นสุด… ยกเว้นความตายเท่านั้นที่จะจบมัน

 

ผู้พัน: เจ้าอยากได้มันงั้นหรอ? มาเอามันไปสิ

ไดอาน่าพุ่งเจ้าใส่ผู้พัน พยายามที่จะแย่งบ่วงบาศของแม่เธอคืนมา เธอต่อยเขาตกลงไปในกองไฟ เขาร้องด้วยความทรมาน แล้วรีบหนีออกมา เขาคล้องไดอาน่าด้วยบ่วงบาศแห่งความจริงเข้าที่คอของเธอ
ผู้พัน: เจ้ารู้สึกถึงมันใช่ไหม? พลังของบ่วงบาศ ดิ้นรนไปเถอะ ไม่ใช่แค่เจ้าไม่สามารถหนีรอดจากมันไปได้ แต่ในไม่ช้า เจ้าจะไม่อยากหนีไปจากมันด้วยซ้ำ
ไดอาน่า: ไม่… อยาก…

ผู้พัน: เห็นไหม เหมือนที่ข้าพูดไว้—

ไดอาน่า: ไฟ–

ผู้พัน: ไฟทำไม?

ไดอาน่า: นาง(พระเจ้า)บอกว่านางจะช่วยแกจากไฟนั่น เปลวไฟ… ทำให้แกเจ็บ…ในขนาดที่ฉันทำอะไรแกไม่ได้… แล้วฉันก็จำได้–

ไดอาน่า: — แกไม่ได้เข้าไปในเปลวไฟนั้น… เพื่อหยุดแม่ฉันจากการฆ่าตัวตาย… เพื่อที่จะเอาความลับจากแม่

ไดอาน่า: แต่แกไม่อยากให้ใครรู้ว่า ไฟทำให้แกเจ็บ แกเลยใช้มันเพื่อให้คนอืนกลัว

ผู้พัน: พอที! แกกับบ่วงบาศรวมกันเป็นหนึ่งแล้ว… ข้ารู้สึกได้… แกหนีไปไหนไม่ได้แล้ว

ไดอาน่า: ไม่ได้อยากหนีอยู่แล้ว
ไดอาน่า กระโจนเข้าใส่ชายผู้ซึ่งเคยฆ่าแม่ของเธอ หวังที่จะพาเขาเข้าไปในเปลวไฟกับเธอ เพื่อที่เธอและเขาจะได้ตายไปด้วยกัน ตายแบบเดียวกันกับพี่แม่ของเธอต้องตาย

ผู้พัน: อ๊าคคคค! นังโง่… ไฟนี่เป็นเวทมนตร์… มันจะฆ่าพวกเราทั้งคู่!

ไดอาน่า: … งั้นเราก็ตายไปพร้อมกัน

???: ไดอาน่า

มีใครบางคน เรียกหาไดอาน่าจากในกองเพลิง
ฮิพพอลิท่า: ลูกแม่…

ไดอาน่าหันไปหาที่มาของเสียง สิ่งที่เธอเห็นก็คือเปลวไฟที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นเป็นแม่ของเธอ

ฮิพพอลิท่า: ถ้าลูกทำอย่างนี้… ถ้าลูกต้องตายที่นี่… วิญญาณของลูกจะต้องถูกเปลวไฟ… ถูกความเคียดแค้น… ถูกความเกลียดชังกลืนกินไป… และทุกๆอย่างที่ลูกพยายามทำมาทั้งหมด… จะต้องตายไปกับมัน

 

ฮิพพอลิท่า: ศัตรูของลูกอาจจะร้ายกาจนัก… แต่ความหวังในตัวลูกนั้นยิ่งใหญ่กว่ามาก จงมีชีวิตอยู่ต่อไป ไดอาน่า… ลูกต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป

ไดอาน่า: แต่หนู… ปล่อยเขาไปไม่ได้ เขาจะ–

ฮิพพอลิท่า: แม่ไม่ได้บอกให้ลูกปล่อยเขา

ฮิพพอลิท่า: หากแต่ปล่อยเขา… ให้เป็นหน้าที่ของแม่… เพื่อที่เราทั้งสองจะได้สะสางในสิ่งที่เราได้เริ่มไว้

เปลวไฟที่ก่อตัวขึ้นเป็นร่างของฮิพพอลิท่า ในมือของเธอถือดาบเพลิงอยู่
ฮิพพอลิท่า: สู่เปลวไฟที่แกทิ้งฉันไว้… ในเปลวไฟนั้น ฉันได้แต่รอคอย… และจากเปลวไฟฉันได้กลับมา

ฮิพพอลิท่าพุ่งเข้าไปแทงชายผู้ฆ่าเธอเมื่อ 18 ปีก่อน ด้วยดาบเพลิง

ผู้พัน: อ๊าคคคค!
ฮิพพอลิท่า: ไม่… แกต้องไม่ไปไหน… อยู่ตรงนี้… อยู่ตรงนี้กับข้า… อยู่ในเปลวเพลิงนี้…

ฮิพพอลิท่า: ไปสะ ลูกแม่… ไปก่อนที่เปลวเพลิงนี้จะเอาลูกไปด้วย… ไป ก่อนที่จะสายเกินไป

ไดอาน่า: ไม่ หนูปล่อยให้แม่ทำแบบนี้อีกไม่ได้–

 

ฮิพพอลิท่า: ไป!

ฮิพพอลิท่าผลักลูกสาวของเธอออกจากเปลวไฟที่กำลังเผาไหม้อยู่ เธอได้หันกลับไปพูดกับชายผู้ซึ่งฆ่าเธอเป็นครั้งสุดท้าย

ฮิพพอลิท่า: ใช่แล้ว… แกต้องอยู่กับฉันในเปลวไฟแห่งนี้… ในที่ๆวิญญาณของเราทั้งสองจะต้องรบกันไปชั่วนิรันดร์… หากแต่ในเปลวไฟนี้ ข้าจะเสพสุขไปกับมัน… ในขนาดที่แกจะต้องมอดไหม้

ผู้พัน: อ๊าาาา….

ชายชั่วได้แต่ร้องโอดครวญในวินาทีสุดท้ายของเขา
ผู้พัน: อ๊าาาา!!!!

ไดอาน่า: … แม่…

หมดแรงจากความเหนื่อยล้า ไดอาน่าหมดสติลงท่ามกลางเปลวไฟที่ค่อยๆดับลงไปพร้อมๆกับแม่ของเธอและศัตรูของเธอ

“จงฟังให้ดี ลูกแม่ เพราะนี้ไม่ใช่การเริ่มต้น และการตายของเขา ก็ไม่ใช่จุดจบ เขาแข็งแกร่ง และอันตราย แต่ท้ายที่สุด… ก็เป็นแค่หมากของศัตรูที่อันตรายกว่า”

“ลูกต้องจัดการกับศัตรูที่แท้จริง”

“ลูกต้องจัดการพวกมอร์ริแกน”

(Morrigan เป็นเทพธิดาแห่งสงครามจากตำนานชาวไอริช โดยปกติจะโชว์ว่ามีกันอยู่ 3 องค์ และเป็นครั้งแรกที่โผล่มาในจักรวาล DC หรือก็คือตัวร้ายตัวใหม่นั่นเอง)

เมื่อไดอาน่าตื่นขึ้นมา เธอก็พบบ่วงบาศแห่งความจริงของแม่เธอ ถูกทิ้งไว้อยู่ข้างหน้าเธอ

 

ไดอาน่าหยิบบ่วงบาศขึ้นมาจากกองขี้เถ้า

“พึ่งได้รับคำสั่งด่วนมา… เราต้องรีบไปจากที่นี่เดียวนี้เลย”
กลุ่มทหารกำลังรีบขนของขึ้นเครื่องบิน

ทหาร 1: แล้วหัวหน้าละ?

ทหาร 2: เขาบอกว่าเขาจะรีบมาในตอนเช้า นอกจากเขาจะตายไปแล้ว แล้วนี่ก็สายมากแล้วเพื่อน

ทหาร 2: แล้วถ้าข้าเป็นเธอ ข้าคงต้องหาวิธีเดินทางกลับบ้าน และข้าเองก็ไม่อยากให้พวกเราเป็นวิธีนั้นของเธอ

ทหาร 1: ข้าเองเอ็งเพี้ยนไปแล้วละ ยัยนั่นคง—

นายทหารเห็นไดอาน่าเดินมาจากไกลๆ

ทหาร 1: –ตายห่าละ—

ทหาร 2: สตาร์ตเครื่องเร็ว! เอาเครื่องขึ้นๆๆ!

เมื่อไดอาน่าเห็นว่าเครื่องบินกำลังจะขึ้น เธอรีบวิ่งไล่ตามมันในทันที

เธอพยายามที่จะใช้บ่วงบาศของเธอคล่องหางเครื่องไว้ แต่ก็ไม่สำเร็จ

ไดอาน่า: ไม่… ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกแก… ฉัน

ไดอาน่า: … ฉัน…

ไดอาน่าค่อยๆลอยตัวขึ้นจากพื้นดิน

 

ในที่สุด ไดอาน่าก็สามารถบินได้ เธอนึกถึงคำสอนที่เคยถูกสอนไว้ตอนเธอยังเด็กอยู่

“เราไม่ได้พูดว่าเจ้าบินได้”

“แต่เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เจ้าจะสามารถบินได้”

“และในอีกช่วงเวลาหนึ่ง เจ้าเคยบินได้”

“และวันหนึ่ง เมื่อพลังของเจ้าสมบูรณ์แล้ว เมื่อนั้นเจ้าจะบินได้”

 

ไดอาน่าบินกลับบ้านด้วยความดีใจ ในที่สุดเธอก็สามารถบินได้ เธอนึกถึงคำพูดที่แม่ของเธอได้พูดไว้กับเธอก่อนที่ท่านจะจากเธอไป

“ศัตรูของลูกอาจจะร้ายกาจนัก… แต่ความหวังในตัวลูกนั้นยิ่งใหญ่กว่ามาก จงมีชีวิตอยู่ต่อไป ไดอาน่า… ลูกต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป”

“… จงมีชีวิตอยู่ต่อไป…”

 

“จงระวังสิ่งที่ปรารถนา พวกเขาพูดกันแบบนั้นมาตลอดนิ ใช่ไหม?”
ชายผิวดำ: หัวหน้าเป็นคนเดียวที่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาบนนี้… คนเดียวที่พวกเขายอมคุยด้วย… แต่ตอนนี้หัวหน้าตายไปแล้ว พวกเขาต้องยอมคุยกับคนอืนแล้วแหละ จริงไหม?

ชาวผิวขาว: ก็จริง แต่ว่า—

ชายผิวดำ: ดังนั้นตอนนี้พวกเราเองก็มีโอกาสที่จะได้รับพลังแบบหัวหน้าเหมือนกัน

ชายผิวดำ: เราแค่ต้องระวังว่าจะจัดการกับพวกเขายังไง… และสิ่งที่เรากำลังจะขอ แค่นั้นเอง

ชายผิวดำ: ดังนั้น ปล่อยให้ฉันเป็นคนพูดเอง

เมื่อชายทั้งสองเปิดประตู พวกเขาก็ได้พบกับอะไรบางอย่าง

เกร็ดความรู้ท้ายเล่ม

 

ท้ายเล่มนี้ขอเล่าประวัติของ ชารินีฮิพพอลิท่า เพื่อเป็นการไว้อาลัยให้กับเธอนะครับ ยาวนิดนะครับ แต่ถ้าอ่านจะรู้อะไรขึ้นอีกเยอะมากๆ

 

ฮิพพอลิท่าเป็นแอมเมอซอนคนแรกที่ตื่นขึ้นมาจากทั้งหมด หลังจากที่เหล่าเทพธิดาปลุกพวกเธอขึ้นมาจากมดลูกแห่งไกอา (อ่านได้ท้ายเล่มที่แล้ว) พวกเทพธิดาจึงเลือกให้เธอและน้องสาวของเธอ เอธิโอพี (Antiope แอมเมอซอนคนที่สองที่ตื่นขึ้นมา) เป็นราชินีของพวกแอมเมอซอน

 

เหล่าแอมเมอซอนที่เกิดขึ้นมามีหน้าที่คอยนำคำสอนของเทพธิดาทั้ง 5 ในเรื่องของความเท่าเทียมและความสงบสุขมาสู่มนุษยชาติ ในไม่ช้าชื่อเสียงของพวกเธอก็ดังไปทั่วกรีก ทำให้ เฮอร์คิลิส (Hercules ลูกชายของซูส) อิจฉาพวกเธอมาก เขาจึงวางแผนมอมยาพวกเธอ แล้วจับพวกเธอมาเป็นทาสและเผาเมืองของพวกเธอทิ้ง เมื่อฤทธิ์ยาหมดลงเหล่าแอมเมอซอนที่ก็เริ่มฆ่าเหล่าทหารของเฮอร์คิลิส แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อพบว่าเฮอร์คิลิสได้หนีไปจากเมืองแล้ว รู้สึกผิดที่ล้มเหลวในคำสั่งของพระเจ้า ฮิพพอลิท่า สั่งให้พี่น้องของเธอหยุดการกระทำทั้งหมด หากแต่น้องสาวของเธอไม่ยอมและได้นำกลุ่มแอมเมอซอนที่ยังคงเคียดแค้นเฮอร์คิลิสอยู่ ออกตามล่าเขา

 

เหล่าเทพธิดาผิดหวังในตัวฮิพพอลิท่าและแอมเมอซอนมาก พวกเธอลงโทษเหล่าแอมเมอซอนโดยให้พวกเขาทั้งหมดแยกตัวออกจากโลกแห่งผู้ชาย ไปอยู่กันบนเกาะที่มีแต่พวกเขา และต้องคอยคุ้มกันประตูนรก (Doom’s Doorway) ที่ข้างในมีแต่อสูรกายดุร้าย พยายามที่จะหนีออกมาตลอดเวลา และบังคับให้พวกเธอใส่กุญแจมือไว้ตลอดเวลาเพื่อไว้เตือนสติตัวเองว่าครั้งหนึ่ง เคยล้มเหลวในหน้าที่ (เป็นที่มาของกำไลของพวกแอมเมอซอน)

 

ผ่านไปนานหลายปี ฮิพพอลิท่า อยากได้ลูกสาว เธอจึงปั้นรูปปั้นเด็กขึ้นมาจากดินแล้วขอให้พระเจ้าชุบชีวิตขึ้นมาให้นาง เด็กคนนั้นก็คือไดอาน่า

 

เมื่อไดอาน่าโตเป็นสาวและได้ออกจากเกาะไปทำหน้าที่ของ Wonder Woman เธอก็ถูกฆ่าโดยเนรอน (Neron) แต่ก็ถูกชุบชีวิตกลับขึ้นมาใหม่เป็นเทพธิดาแห่งความจริง ในขนาดที่เธอเป็นเทพธิดาอยู่นั้น แม่ของเธอก็ทำหน้าที่แทนลูกสาว โดยกลายมาเป็น Wonder Woman แทน

 

ฮิพพอลิท่าย้อนเวลากลับไปในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 เพื่อไปเป็น Wonder Woman ในสมัยนั้น แต่เมื่อไดอาน่าคืนตำแหน่งเทพของเธอและกลับมาทำหน้าที่ของ WW อีกครั้ง แม่ของเธอยังคงสนุกกับงานและคืนตำแหน่งชารินีให้เหล่าแอมเมอซอนเพื่อทำหน้าที่เป็น WW อยู่กับ JSA

 

แต่สุดท้าย ในช่วง event Our Worlds At War ของ DC ฮิพพอลิท่า ก็ถูกฆ่าตายตอนที่เธอช่วย ไดอาน่าและชาวกรีกนับล้านคนจากการโจมตีของ อิมพีริส (Imperiex นึกว่าเป็น Galactus ของ DC ก็ได้) – ตายในปี 2001

 

 

ผ่านไป 6 ปี ราชินีฮิพพอลิท่า ก็ถูกชุบชีวิตขึ้นมาโดยแม่มด เซอร์ซี่ (Circe ตัวร้ายหลักของ WW เหมือน Joker ของ แบท กับ Lex ของซุป) เพื่อนำเหล่า แอมเมอซอน โจมตีกรุงวอชิงตัน ใน event Amazons Attack! ของ DC (2007) เพราะรัฐบาลจับตัว ไดอาน่าไว้ (ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะ เซอร์ซี่ สะกดจิตเหล่ารัฐบาลให้ทำตามคำสั่งของเธอ และสะกดจิตราชินีฮิพพอลิท่าให้นำเหล่าแอมเมอซอนไปโจมตี เพื่อที่จะให้พวกเขาฆ่ากันเองให้หมด) แต่ไดอาน่าก็ช่วยคลายมนตร์สะกดของเซอร์ซี่ออกจากแม่ของเธอได้ และทุกอย่างก็กลับสู่ปกติ จนมาโดนรีบูทในครั้งนี้ และกำลังจะโดนรีบูทใหม่อีกที